Mianem Labioplastki określamy całą grupę zabiegów dotyczących warg sromowych mniejszych i większych. W dzisiejszym artykule skoncentrujemy się na grupie zabiegów dotyczących warg sromowych mniejszych (łac. Labia minora). Labioplastyka pozwala na zmianę kształtu i wielkości warg sromowych mniejszych. Korekty tej można dokonać niezależnie od przyczyny z jakiej są nierówne, zbyt duże lub wystające ponad wargi sromowe większe. W przypadku asymetrii warg sromowych kiedy jedna jest większa od drugiej lub ma zupełnie inny abstrakcyjny kształt. Możemy w tym przypadku dokonać korekty tylko jednej wargi sromowej próbując zbliżyć ją kształtem do tej drugiej, która staje się wzorcem dla wargi korygowanej. W przypadku tej opcji nierzadko trudno uzyskać kształt i wielkość na tyle zbliżoną do siebie, że budzi to zadowolenie pacjentki.

Podstawowym problemem są odrębności w budowie anatomicznej obu warg sromowych dotyczących szerokości podstawy warg sromowych mniejszych, wielkości fałdu łączącego napletek łechtaczki z wargami sromowymi mniejszymi. W przypadkach gdy rozważając technikę korekty mamy wątpliwości lepiej wykonać korektę obu warg sromowych, co pozwala uzyskać znacznie lepszą symetrię i ukształtowanie. W przypadku tych operacji bardzo istotną rzeczą jest zadowolenie pacjentki poddającej się zabiegowi.

W przypadkach kiedy wstępna decyzja dotyczy korekty obu warg sromowych te rozterki nas nie dotyczą, lecz pojawiają się inne jak np. jaką technikę zabiegu wybrać. W każdym przypadku kiedy przygotowujemy się do zabiegu labioplastyki konieczne jest zrobienie zdjęć, jeśli to możliwe wydrukowanie ich, dokładne omówienie zakresu zabiegu oraz dokonanie wspólnego wyboru techniki zabiegu. Bardzo ważne jest dokładne omówienie zalet i wad każdej techniki operacyjnej. Sposoby wykonania cięć są w zasadzie obojętne, czy to za pomocą techniki fal radiowych, skalpela, czy lasera efekty są w zasadzie identyczne. Wydaje się, że klasyczna technika chirurgiczna (skalpel) przejawia tu wyższość gdyż w tym wypadku mamy do czynienia ze znacznie szybszym procesem gojenia się rany pooperacyjnej. Istotne jest również omówienie sposobu znieczulenia.

Często pacjentki nie są zainteresowane „zawiadamianiem całego swojego otoczenia o wykonywanym zabiegu”. W tych przypadkach trzeba zrezygnować ze znieczulenia ogólnego na rzecz krótkotrwałego znieczulenia zewnątrzoponowego, pobyt w klinice przedłuża się do południa następnego dnia lub znieczulenia miejscowego regionalnego w kombinacji z kroplówką całkowicie redukującą ból. Ten ostatni typ znieczulenia przeważa ostatnio w naszym ośrodku gdyż pacjentka może samodzielnie przyjechać samochodem i sama wrócić do domu praktycznie zaraz po zabiegu nawet na odległość ponad 200 km. Mieliśmy przypadek, że pacjentka po zabiegu labioplastyki wykonanym w godzinach rannych pojechała jeszcze załatwiać „sprawy, notariusza” co świadczy o stopniu redukcji bólu pooperacyjnego. Wróćmy teraz do możliwych do wykorzystania technik operacyjnych. Mamy tu kilka podstawowych technik: klasyczna, wycięcia klinowego zwana też techniką V lub WEDGE, technika okienkowa oraz liczne wariacje na temat tych 3 podstawowych technik.

Technika klasyczna wydaje się być obecnie najpopularniejsza z uwagi na łatwość modelowania kształtu warg sromowych i uzyskania jak najbardziej zbliżonej symetrii . Przy zastosowaniu tej techniki redukujemy również przebarwioną (nadmiernie wypigmentowaną) część warg sromowych co jest często również celem, który chcą uzyskać nasze pacjentki. Technika ta jest stosowana gdy pacjentki chcą uzyskać efekt znacznego odmłodzenia warg sromowych tzn. kiedy wargi sromowe mniejsze mają być słabo widoczne lub niewidoczne zza warg sromowych większych. Powstała w wyniku usunięcia nadmiaru tkanek blizna ma charakter brzeżny, zwykle jest tak cienka, że staje się niewidoczna. Nawet lekarze ginekolodzy często nie orientują się, że był wykonany zabieg labioplastyki.

Technika wycięcia klinowego zwana także V lub WEDGE została po raz pierwszy zastosowana przez doktora Garego Altera chirurga plastycznego z Beverly Hills. Pierwszy opis tej techniki został opublikowany w 1998 roku. Technika ta polega na wycięciu klina, którego podstawą jest brzeg wargi sromowej i zeszycie pozostałych boków do siebie. Dochodzi do zmniejszenia warg sromowych. Pozostaje pigmentacja brzegu zewnętrznego co jest ważne dla części pacjentek. Mamy do czynienia z mniejszą ingerencją w zakres unerwienia warg sromowych. Wadą tego sposobu operacji jest to, że nierzadko dochodzi do powikłania w postaci gojenia się w części przypodstawnej (szczyt klina) i do powstania mniejszego lub większego otworu w wardze sromowej, co wymaga niestety kolejnej korekty operacyjnej. Zoperowałem tą techniką wiele pacjentek i wyżej wymienione powikłanie zdarzyło się tylko raz i to u pacjentki, która podjęła intensywny wysiłek fizyczny (Pole dancing) przed upływem 3 tygodni.

Technika okienkowa De epithelialization technique – opisana po raz pierwszy przez dr Choi w roku 2000. Technika ta polega na „okienkowym” usunięciu nabłonka w kształcie elipsy na przyśrodkowej i bocznej powierzchni warg sromowych mniejszych. Technika ta pozwala w pełni zachować czuciową i erekcyjną funkcję warg sromowych mniejszych. Bardzo istotną wadą jest zwiększenie grubości wargi sromowej, szczególnie przy dużym przeroście.

Ostatnia technika będąca połączeniem jednej z trzech omówionych powyżej technik z jednoczesną redukcją napletka. W przypadku części pacjentek dochodzi do nadmiernego przerostu napletka łechtaczki. Co w znaczny sposób utrudnia ich funkcje seksualne – utrudnia stymulację łechtaczki. W tych przypadkach wykonuje się redukcję nadmiaru skóry okrywającej łechtaczkę za pomocą techniki V lub Y (litery oznaczają sposób wykonania cięcia).

Nie istnieje niestety jedna, uniwersalna dla wszystkich pacjentek technika wykonania labioplastyki. Zadaniem lekarza jest dostosowanie i dopasowanie właściwej techniki operacji do danej sytuacji anatomicznej i w jak największym stopniu spełnienia oczekiwań pacjentki.

Napisany przez www.medimedic.pl: 2017-01-31